W pięknym miasteczku na lazurowym wybrzeżu Antibes Juan-Les-Pins zamknięto fragment ulicy wijącej się wzdłuż skalistego wybrzeża zatoki nicejskiej i na niej zbudowano szerokie i wysokie trybuny skierowane w kierunku morza. Estradę imitującą duży żaglowiec ustawiono bezpośrednio na morzu. O zmierzchu z obu stron trybuny zaczęły rozbrzmiewać nowoorleańskie standardy: "When The Saint Go Marching In", "On The Sunny Side Of The Sreet", czy "Tiger Rag" i poczułem się jak bym widział stare murzyńskie zespoły uliczne grające i idące za pogrzebem. Starsi panowie z klarnetami, trąbkami, puzonami, tubami i bębnami weszli na estradę i przez godzinę grali piękny traditional. To było piękne preludium przed zasadniczym koncertem.
Robiło się coraz ciemniej, estrada była nieoświetlona, ale wokół niej po morzu, przepływały jachty i małe łodzie i rozbrzmiewały bluesy. I nagle scena z żaglowcem została oświetlona, a na estradę wprowadzono pod rękę niewidomego Ray Charlesa, który od tej pory wniósł na tę estradę nastrój prawdziwego, czarnego bluesa..