Niezwykła strona! Cieszę się, że tu trafiłam. Marzę, że kiedyś moja będzie tak wyglądać! Tymczasem kończę, aby sobie ze spokojem wszystko przeczytać!

dzien dobry.
mam ogromna prosbe do pana.
Otuz pan byl w swiecie i moze ma pan jakies znajomosci jesli chodzi o prace w niemczech lub francji lub anglii lul innych nie daleko polozonych panstwach. niech pan mi znajdzie jakas prace za duze pieniadze... prosze Pana bardzo. mam 17lat, prawie 18 i potrzebuje pewnej stalej i bardzo dobrze platnej pracy... Jak widac nie skonczylem szkoly jeszcze wie wyksztalcenia nie mam, chodzi tu wiec o prace na wsi lub np we Francji na jakis winnicach. Poprostu prace tego typu. Ja umiem wiele. Nie jestem leniem czy mieszczuchem co to nic nie potrafi! nie. umiem pracowac. Poprostu mam marzenia kture chcialbym spelnic a w Polsce mam nikle szanse sie czegos dorobic:((((( P rzepraszam ze nie pisze ze znakami polskimi ale spiesze sie. Moja mama zmarla w tamtym roku :((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
Tata ciagle ma pretensje o cos... Niech Pan uwierzy ze zle sie tak zyje. W takiej sytuacji jak ja jestem. Nie zalezy mi na skonczeniu szkoly,chcialbym miec juz stala pewna i bardzo dobrze platna prace... Niech mi pan pomoze-prosze.

Trafiłem na pana stronę przez przypadek. Mieszkam w Studzienicach i szukałem czegoś na temat tej miejscowosci i tu mnie "skierowano". Też mam takie samo nazwisko jak pan, ale u nas to normalne (jeszcze jest 10 rodzin o takim nazwisku).

Witam Pana.
Szukając w internecie wzorów marmurów do moich prac znalazłem jakże ciekawą Pańską stronę.
Barwny życiorys mógłby być tematem ciekawej książki, filmu. Blues, wnętrza, jajka...
Pozdrawiam

Moja matka osobiście przeżyła obóz w Pruszkowie i wraz z siostrą Janina 15 i 9 lat uciekły z obozu, Pruszków jako obóz przejściowy nie został objęty formą odszkodowań przez Niemców. Matka złożyła teraz podanie o legitymacje kombatanta w Warszawie w dniu 02.01.06 .
Strona super

Drogi P. Jurku z dużą dozą ciekawości przeglądam Pańską stronę i jestem pod wrażeniem, bardzo ciekawa i dobrze zrobiona, a Pan jest bardzo wysoko na liście interesujących ludzi, których miałem przyjemność poznać i za to Panu i pańskiej rodzinie dziękuję.

Szanowny Panie,
Przez przypadek trafilismy na Pana strone internetowa. Pana biogram jest przygotowany do 5 tomu Encyklopedii polskiej emigracji i Polonii. Jako emigrantow kwalifikuje sie osoby, ktore spedzily za granica przynajmniej 10 lat. Pana zyciorys zostal opracowany na podstawie ksiazki Polacy w Nigerii, jest wiec niekompletny. Prosimy o przeslanie zaktualizowanego CV i zdjec Pana i Pana prac za granica. Sprawa jest bardzo pilna.
Z powazaniem
Miroslaw Kucharski
Oficyna Wydawnicza Kucharski-Torun
www.oficynamjk.com.pl

Dziękuję za ten piękny moment! Lubię rzekę Wkrę i tak odkryłem wasza stronę. Jak pan opisuje budowę waszego domu nad rzeka to bardzo mi to przypomina nasza historię. Trafiłem przez przypadek, a spędziłem tyle czasu na pana stronie! Merci

Szanowny Panie,
Na początek chciałbym pogratulować strony internetowej, w szczególności na mnie b. pozytywne wrażenie wywarły ciekawe materiały historyczne i wspominkowe.
Z wirtualnymi znajomymi organizujemy rozkręcamy forum internetowe mieszkańców Starej Ochoty, na które serdecznie Pana zapraszamy, jeżeli znalazłby Pan wolną chwilę. http://www.staraochota.prv.pl
Jednocześnie chciałbym zapytać, czy nie ma Pan może innych starych zdjęć, czy materiałów związanych ze Starą Ochotą, które możnaby udostępnić szerszej "publiczności" w celach poznawczych (?) Pozdrawiam

Od jakiegoś czasu nucę sobie "Szeptem", którą tak wspaniale śpiewała pani Jakubczak. Zapomniałem jej imienia i buszując w internecie natknąłem się przypadkowo na Pańską stronę. Uważam ją za bardzo udaną. Podczas jej lektury, jako skończony właśnie sześćdziesięciolatek, cofnąłem się pamięcią do szalonych lat po Październiku '56, kiedy to mogliśmy już bez przeszkód słuchać jazzu klasycznego rodem z New Orleanu lub Chicago, jak również naszych nie mniej dobrze zapowiadających się, młodych kompozytorów i wykonawców. Jako uczeń wówczas "podstawówki" na głębokiej prowincji mogłem jedynie poprzez radio delektować się m. in. czarującym głosem Pani Ludmiły. Była dla mnie boginią nadwiślańskiego jazzu. Kto wie, gdyby nie okrutna śmierć, może stałaby się naszą polską Ellą F., której jestem również wielkim fanem ...

Z zainteresowaniem i ciekawością przejrzałam pana stron, a zwłaszcza pana strony rodzinnne. Ja jestem wnuczka Jana Wójcika, który był sąsiadem pana rodziców. Przez przypadek mój bratanek odnalazł pańską stronę! Okazało się, że jesteśmy rodziną i to nie tak odległą.
Wraz z moja mama Teresa Wójcik odwiedzałam pana mamę w Warszawie.
Pozdrawiam bardzo serdecznie!

Nie sposób zostawić bez komentarza, i nie wiem jakie słowa mogą wyrazić to co się czuje będąc na Waszej stronie. Ja trafiłam tu szukając wiadomości o gobelinach (są przepiękne!)ale całkowicie o nich zapomniałam po chwili. Historia rodziny, bardzo ciekawa, ciepła i sentymentalna. Nie każdy chce się dzielić z innymi swoimi sprawami. Ale to właśnie jest piękne. Strona całkiem mnie wciągnęła i zapomniałam o całym świecie badać u Was z "wizyta". Wpadłam tylko na chwile i jakoś się "zasiedziałam". Będę do Was zaglądać częściej bo czułam się jak dostojny gość, a nie jak jakiś nieproszony który przyszedł nie w porę. Dziękuje, pozdrawiam, gratuluje.

I can't believe it...!!! Congratulations, dear George! I see Pawel is a very good webmaster! And where is my name in the alfabet?
Kiss to you and Hanna from ??? Guess..

Na stronę natknąłem się przez przypadek. Nie żałuję, że zajrzałem, wręcz trudno się od niej oderwać. Ponieważ jestem w pracy nie zdążyłem wszystkiego zobaczyć i przeczytać, ale jeszcze tu wrócę. Ogromne wyrazy uznania i podziwu dla Pana. Pozdrawiam, art.

Dot. Grzegorza Brudko
Grzegorz był moim przyjacielem [ przed 1 żoną Jolą ]. W 1991 będąc w Polsce odnowiliśmy kontakt. Bardzo chciał przyjechać do mnie do Californi, ale 2 żona nie pozwoliła mu.
Był to jeden z niewielu muzyków, którego wszyscy szanowali.
Hanna Kuczborska.

Witam!
Bardzo zainteresowała mnie Pańska strona internetowa. Weszłam na nią w poszukiwaniu informacji na temat Kopca Powstania Warszawskiego i jestem mile zaskoczona. Nie spodziewałam się, że ktoś posiada tyle informacji na temat tego Miejsca i ze zbieranie ich może stać się pasją. Zajrzałam również na inne podstrony, jestem naprawdę pełna podziwu dla Pana.
Dzielenie się historią, ocalanie jej od zapomnienia jest piękne.
W hufcu Warszawa-Mokotów, w którym działa moja drużyna powstał niedawno projekt na rzecz służby pamięci narodowej - "szaroszeregowa mapa Warszawy". Chcemy opisać jak najwięcej miejsc pamięci związanych z działalnością szarych szeregów i przybliżyć piękna, burzliwa historie naszego kraju, uświadomić ludziom, ze niemal każde miejsce uświęcone zostało krwią Polaków walczących za Ojczyznę, w której teraz żyją. Moja drużyna wybrała właśnie Kopiec Powstania Warszawskiego i wydaje mi się, ze jest Pan człowiekiem, który mógłby nam pomoc, chcielibyśmy spotkać się z Panem i porozmawiać chwile o tym Miejscu. Czy znalazłby Pan czas dla grupki młodzieży zainteresowanej historia i pragnącej podzielić się nią z innymi?
łącząc wyrazy szacunku z harcerskim pozdrowieniem czuwaj,
Marta Myszkowska przyboczna 191 Warszawskiej Drużyny Wędrowniczej "Czarny Szlak"

Dzień dobry,
Wspaniała więź i historia rodzinna! To niespotykane, godne podziwu i (zdrowej) zazdrości. Jestem zachwycona bogactwem materiału zgromadzonego na stronie. Podziwiam nie tylko pasje, ale trud włożony w przygotowanie materiału na www. Nie mogłam się wprost oderwać od strony, na którą trafiłam przypadkiem-przez jaja!!!! Piękna kolekcja jaj....Jestem artystką-jajcarką (rytuję - skrobię rysunki na jajach gęsich i kurzych), oprócz tego zajmuję się profesjonalnie mozaiką unikatową www.mosaic-art.com.pl ;strona nie pokazuje wielu prac, ale sygnalizuje temat). Z przyjemnością zatem obejrzałam odnośniki artystyczne zebrane przez Pana. Chyba będę często tu zaglądać i polecę tę stronę przyjaciołom. Serdecznie pozdrawiam i proszę o kontynuowanie tego powalającego na kolana dzieła! Anna.

Serdecznie WITAM!
Szalenie miło było mi gościć na pańskiej "gigantycznej" stronie. Przyznam, iż przeglądnęłam ją uważnie, a to co mnie szczególnie zainteresowało to gobeliny pańskiej małżonki, oraz J. Jakubczyk. Jestem zachwycona i miło oczarowana, ponieważ sama od ponad 15 lat zajmuję się tkaniną artystyczną unikatową. Są to głównie formy przestrzenne, ale też gobeliny z zastosowaniem technik fakturalnych. Szalenie miło było się u Pana "pokręcić" - dziękuję! Pozdrawiam serdecznie Pana, oraz całą rodzinkę, a także p. Marię Czubaszek, życząc wszystkiego dobrego. Jeżeli mogłabym przy okazji nadmienić o fakcie jaki nurtuję Podhale, a konkretnie Nowy Targ, to istniejący od lat problem zatruwania ściekami przez Zakopane wody pitnej miasta N. Targ i okolic. Może Pan z racji profesji byłby tym poważnym problemem w jakiś sposób zainteresowany.
Na koniec jeszcze raz pozdrawiam.
Z poważaniem KINGA CHWAŁKOWSKA-ŻˇDLAK.
Bywam w Nowym Targu bardzo często, a problem wody ciągle trwa.

Witam serdecznie i pozostawiam tutaj swój wpis, ponieważ jestem pod wrażeniem takiej wspanialej stronki! Gratuluje! Nie można jej przegapić ..NAPEWNO!!! Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo ciekawa strona. Ciekawy życiorys.
Serdeczne pozdrowienia z Dortmundu
Doris

Panie Jerzy! To cudowna, wspaniała, niezwykła - najpiękniejsza strona jaką znalazłem w Internecie! To jest tak wspaniałe, że nie mogę wręcz się nacieszyć! Genialny materiał na Wielki Serial o Polsce! Przeszedłem przez wszystkie odnośniki - jestem pod tak wielkim wrażeniem, że po prostu brak mi słów! Pana strona to powieść na miarę "Lalki" B. Prusa. Co ja piszę! To Pierwsza Powieść Internetowa, to przełom w nowoczesnej literaturze, to... brak aż tchu. GRATULUJĘ i DZIĘKUJĘ Z CAŁEGO SERCA za łzy wzruszenia - i tych ze smutku i tych z rozbawienia. Konrad

Bardzo ciekawa strona. Ciekawy życiorys.
Serdeczne pozdrowienia z Dortmundu
Doris

Pańska strona jest zupełnie inna od dotychczas przeze mnie oglądanych, przede wszystkim bardzo ciekawa i ciepła, pewnie dlatego postanowiłam napisać. Wymarzyłam sobie, ze w moim mieszkaniu zawieszę czarno-białe zdjęcia starej Warszawy. Może wie Pan, jak dotrzeć do najciekawszych?
Z góry dziękuje za pomoc. Pozdrawiam serdecznie.

Witam! Pańską stronę jak większość znalazłem przypadkiem, szukając danych o 33p.p.w Łomży. W 1938 mój dziadek został wcielony do 33pp do 1-szej kompani strzelców. W książeczce woj. jest zapis:1,09.1939 udział w kampanii wrześniowej odcinek Łomża-Jasta. 20.09.39r niewola w Niemczech, potem roboty cywilne. Wiem, że było tam piekło, że spali na stojąco, że z głodu jedli obierki itd. Nurtuje mnie jedna sprawa gdzie może być ta Jasta? A może to jakiś przyczółek, którego niema na mapach? Może Pan coś wie na ten temat, a może posiada Pan mapę ze szlakiem bojowym 33pp? Gdyby Pan mógłby mi pomóc byłbym wdzięczny, bo chciałbym opracować dzieje mojej rodziny. Acha, mój dziadek nazywał się Aleksander Smolik i pochodził z Mikulewszczyzny, gmina Krewo, pow.Oszmiana, woj.wileńskie. Tej miejscowości (Mikulewszczyzny też poszukuję wiem, że jest na Białorusi) Dzięki za możliwośc wpisania się POZDRAWIAM Darek z Płońska

Well, well, well ... Strona po prostu świetna - mam na myśli pomysł, tematykę, a zwłaszcza wykonanie graficzne (flash itp.) Na stronę trafiłem ze strony Pana syna (ach te kobiety, hehehe). Widzę, że cała rodzina ma zdolności plastyczno-artystyczne. Tak trzymać! Pozdrawiam - Tomek http://dariaitomek.w.interia.pl

Szanowny Panie, gratuluje wspanialej strony internetowej. Przy okazji zauważyłem parę brakujących liter w nazwach okolic amerykańskich, które pan odwiedził. Powinno być: Mississippi, Memphis, Chesapeake. Pozdrawiam.

Postawienie pomnika PW przekreśliło już na wieki usypanie kopca do wysokości 2X wyższej i wyrównanie go w foremny stożek. Miał na szczycie płonąć znicz gazowy. W roku 1950 władze PRL zatrzymały sypanie kopca, bo kojarzył się im niefortunnie z Kopcem Piłsudskiego na Sowińcu. Położone obecnie schody wybudowano na tymczasowej drodze dowożenia gruzów. Droga miała być prowadzona spiralnie wokół stożka. Lokalizację domków "Pod kopcem" dano ponoć po to, aby uniemożliwić dalsze sypanie kopca. Zmarnowano ziemię z wykopów pod metro, która można było użyć na podwyższenie kopca do projektowanej wysokości. Nie mamy wieży Eifla, ale mogliśmy mieć największy kopiec w Europie. Jako rekompensatę postawiono nam Pałac Kultury. Teraz już wszystko przepadło. Cieszmy się chociaż z tego. Wiadomość dla szanownej małżonki: Moja córka Monika Lehman -Chmielewska zajmuje się tkactwem. Mieszka w Los Angeles. Ma stronę w Internecie www.tapestryart.org

Gazeta Stołeczna, 04.08.2004

Podziwiam nadzwyczajną staranność i skrupulatność w wykonaniu strony. Jestem mieszkańcem Czerniakowa i dlatego też tutaj trafiłem

Szanowny Panie Jurku,
Z wielka przyjemnością i zainteresowaniem przeglądałem Pańską stronę internetową.
Trafiłem na nią zupełnie przypadkowo. Z sentymentu do Pomiechówka i okolic od czasu do czasu zaglądam na te strony.
Gratuluje wspaniałych sukcesów zawodowych i sympatycznej rodziny.
Urodziłem się w Warszawie 1 listopada 1941 roku na ulicy Cecylii Sniegockiej.
W tej dzielnicy mieszkała cała rodzina mojej mamy. Mój ojciec i Jego rodzina pochodzi z Sadyby i Wilanowa.Przez cały czas Powstania Warszawskiego mieszkaliśmy na Podchorążych, Cecylii Sniegockiej i Zagórnej. Byłem małym chłopcem, ale pamiętam wiele szczegółów z tego okresu. Szczególnie utkwiły mi w pamięci co niedzielne wyprawy z babcia na Legie gdzie mój wujek grał w piłkę nożna w drużynie Legionistów.
Dziadek był pracownikiem warszawskiej elektrowni. Dziadkowie ze swoimi dziećmi mieszkali we własnym domu przy ulicy Podchorążych. Dziadek zmarł przed wojną. Od tamtej pory utrzymanie całej dość licznej rodziny spoczęło na głowie babci. Babcia miała sklep, kilka dorożek i kuchnie, która nazywała się "dla inteligencji", nie bardzo wiem co to była za kuchnia. Wszystko to działało do początku Powstania.
Cała moja rodzina ze strony mamy walczyła w Powstaniu Warszawskim. Jeden z wujków na Filtrowej stracił rękę, drugi na Czerniakowie nogę.
Po Powstaniu jak wszyscy byliśmy wysiedleni. Transport, który wiózł kobiety z dziećmi został zatrzymany gdzieś koło Grójca przez żołnierzy węgierskich którzy pozwolili rozbiec się nam po okolicy.Ostatecznie trafiliśmy jak pamiętam do gospodarza o nazwisku Jakubiak w Starej Wsi koło Grójca.
W styczniu 1945 wróciliśmy do Warszawy. Przez kilka miesięcy mieszkałem na ulicy Bonifacego (Sadyba) a potem na Zagórnej. W listopadzie 1947 roku zostałem wywieziony przez rodziców na "ziemie zachodnie" do Wrocławia.
Przed wojna rodzina mojej mamy jeździła na letnisko do Kosewka nad Wkra.
W latach pięćdziesiątych zawiozła mnie tam moja mama.Tak mi się spodobała ta okolica ze w latach siedemdziesiątych kupiłem działkę 1500 mkw i wybudowałem domek letniskowy. Wspominam wczesne lata stary drewniany młyn, tamę z faszyny czyste okoliczne lasy.
W ubiegłym roku dom z działką sprzedałem. Cieszę się ze udało mi się oddać go w dobre ręce, dom trafił do wnuczki gospodarza od którego kupiłem działkę.
Zastanawiałem się w którym miejscu nad Wkra stoi pański dom. Myślę że gdzieś w okolicy Błędowa ?. Tam w tych okolicach jak pamiętam były zalewane domki letniskowe.
Moja żona Jadwiga Leśkiewicz - Zgieb jest z wykształcenia artystą plastykiem. Od wielu lat zajmuje się tkactwem artystycznym i malarstwem.
Ja jestem z zawodu elektronikiem. Prawie całą moja karierę zawodową przepracowałem na stanowisku konstruktora i technologa we Wrocławskich Zakładach Elektronicznych "ELWRO" we Wrocławiu. Moją pierwszą praca były wzmacniacze zapisu i odczytu pamięci bębnowej ODRA 1001. Później przełączniki kanałów do telewizora (takie z pokręcona gałką na 12 kanałów), kolejno kalkulatory, drukarki do kalkulatorów gdzie miałem kilka patentów i wzorów użytkowych.
Moim hobby jest krótkofalarstwo na najwyższym poziomie sportowym, mam potwierdzone łączności ze wszystkimi krajami świata. Licencje posiadam od lipca 1959 roku
Mamy dwoje dzieci, córka na stałe mieszka we Francji. Pracuje w teatrze w Lille, jest tłumaczem literatury. Syn Piotr pracuje w banku we Wrocławiu. Od sześciu lat mieszkamy w nowo wybudowanym domu na peryferiach Wrocławia. Mamy psa Skye terrier i dwie kotki (matkę z córka).
Czy spotkał się pan ze zdjęciami lotniczymi Pomiechówka, Kosewka, Szczypiorna ?. Interesują mnie okolice Wkry od Pomiechówka w dół rzeki.
Pozwoliłem sobie, zmobilizowany Pańską stroną do napisania na gorąco małego fragmentu moich wspomnień. 
Serdecznie pozdrawiam Pana i Pańską sympatyczną rodzinę.
Andrzej Zgieb
Kolonia Kiełczów k/ Wrocławia.

Jestem zafascynowana Pana stroną. Wiele ciekawych informacji o Warszawie, o Pana życiu.

Super strona !! Dużo informacji o Abuji i mam nadzieję, ze się tu Panu podobało? Bo Abuja jest ładnym miastem i ciągle dziś dorastająca. Przebywam tu z moim chłopakiem przez ostatnie kilka miesięcy i architektura jest cudowna. Podziwiam życie Nigerczyków. Bardzo biedne albo super bogate. Zuma Rock dziś ma inna historię. Podobno jest niedobrym kamieniem(tak to opowiadają) Hotel stoi, ale nikt go nie używa. Ludzie mówią ze kamień nie sprzyja gościom. Podobno dużo ludzi zginęło albo w wypadku samochodowym albo coś innego...w okolicach tej skały... Pozdrowienia.

Szanowny Panie,
Dziękuję za odpowiedź na mój list i za przesłanie korespondencji z panem Bielickim.
Zgadzam się na opublikowanie mojego listu. Liczę też na to, że odezwie się ktoś, kto pamięta te czasy a może zachował zdjęcia tej interesującej nas okolicy.
Oczywiście jeśli sama znajdę jakąś informację, natychmiast ją Panu prześlę.
Dodam tylko do tego co już napisałam, że mój dziadek, jak wielu warszawiaków, po powstaniu trafił do obozu w Pruszkowie. 
W 1945 r. wrócił do Warszawy i odwiedził dom na Twardej 55a, niestety kamienica była całkiem wypalona.  (W tej chwili stoją na tym miejscu nowe przeszkolone biurowce - m.in. PAN-u)
Jeśli chodzi o dom na Chmielnej 132, jego piętro zostało zniszczone prawdopodobnie od tej wspomnianej przeze mnie radzieckiej bomby w 1941 r., kiedy to moja mama jako małe dziecko straciła rodziców i jednocześnie dach nad głową. Jako parterowy budynek dom ten stał podobno jeszcze w 1955 r., potem został rozebrany.
Poszukuję informacji na temat tego domu i domu na Twardej 55a,  bardzo interesują mnie też zdjęcia.
Pozdrawiam serdecznie

Szanowny Panie
Bardzo interesujący list. Faktycznie na parterze w oficynie 55 była mydlarnia. W czasie Powstania był tam nawet spór między Powstańcami a właścicielką, która nie chciała użyczyć im benzyny do butelek zapalających. Jednak najtragiczniejsze było to, że te zgromadzone zapasy nafty i chemikalii w czasie tego nalotu stały się powodem aż tak wielkich strat. Wiele osób, które nie zastały zasypane, spaliło się żywcem. Z tego co mi mama opowiadała uratowały się tylko 3 osoby moja babcia z mamą oraz sąsiadka Borkowska.
Co do kamienicy pod numerem 61 to moja mama miała tam koleżankę Danutę Stefańską..
Przesyłam Panu też dwa zdjęcia ul. Żelaznej róg Twardej (po lewej kamienica gdzie była Balladyna" po prawej kamienica gdzie był sklep sportowy i Apteka, a w niskim domku za skrzyżowaniem po wojnie była cukiernia) oraz zdjęcie lotnicze tego rejonu z 1938 roku  
Pozdrawiam

Szanowny Panie,
Przez przypadek trafiłam na Pana stronę, która bardzo mnie zainteresowała.
Z dużą ciekawością przeczytałam tez list pana Sławomira Bielickiego.
Miejsca, które Pan opisuje są bliskie mojej rodzinie.
W kościele Wszystkich Świętych brali ślub moi dziadkowie z obu stron i była chrzczona moja mama.
Na Twardej 55a mieszkali przed wojna moi dziadkowie wraz z moim ojcem.
Brama z dwiema figurkami u wejścia prowadziła do tej kamienicy. Mieściła się tu restauracja.
W podwórku był magiel pana Wiśniewskiego, na parterze mieszkała akuszerka Stefania Gałecka.
Później w czasie powstania w piwnicy tego domu ukrywał się mój dziadek. Chodził po zboże do browaru Haberbuscha.
Książka Z. Brym-Zdunina "Żelazna reduta" opisuje walki w rejonie Chmielnej i Twardej, autor wspomina w niej też o firmie przewozowej, która mieściła się na Twardej 58, a posiadała konie i krowy.Mleko tych krów przeznaczono dla niemowląt i bardzo małych dzieci.
Obok domu nr 55a stała kamienica nr 55. Podwórka obu domów były przegrodzone murem. Według słów ojca w kamienicy nr 55 znajdowała się mydlarnia (sklep). W czasie powstania w ten dom uderzyła bomba, na domiar złego od wybuchu zapaliły się rozpuszczalniki, nafta itp. Ludzie próbowali natychmiast gasić pożar, inni wyciągali ocalałych z piwnic.
Ciekawa jestem tez losów narożnej kamienicy na Twardej 61.
Szczególnie jednak interesuje mnie ul. Chmielna 132 (dom odwrócony plecami do kamienicy Twarda 55a). To właśnie tu na piętrze mieszkała moja mama i jej rodzice. Na rogu Twardej i Miedzianej dn. 13.XI.1941 spadła jedna z kilku bomb, które zrzucił samolot radziecki. Zginęli wtedy, w tym miejscu, moi dziadkowie (rodzice mojej mamy), został uszkodzony tez dom na Chmielnej 132, a moja mama jako trzyletnie dziecko dostała przydział na mieszkanie na Twardej 61 od Wydziału Opieki i Zdrowia Zarządu Miejskiego w Warszawie. O nalocie tym niewiele pisano, jest jedynie wzmianka w "Biuletynie Informacyjnym".
Jeśli miałby Pan w swoich zbiorach zdjęcia tych domów, bardzo bym chciała je zobaczyć. Będę wdzięczna tez za wszelkie informacje na ten temat.
Pozdrawiam serdecznie

Trafiłam na Pana stronę, jak sporo już chyba osób, poprzez stronę Pana syna, zachwycona pocztówkami retro. Zdążyłam narazie tylko ją przejrzeć i poczytać fragmenty, ale wrócę na dłuższą lekturę. Zachwycona jestem Pana stroną, także z powodu sentymentów. Też korzenie mam warszawskie, jestem młodsza o pokolenie, dzieciństwo spędziłam w bliskim sąsiedztwie, ten sam kościół, no w ogóle. :-)
Pozdrawiam!
Ciepła, ciekawa, piękna strona!

Drogi Panie Jurku!
Świetny website! Gratuluje!
Pisze do Pana z Florydy, z Orlando.
Natknęłam się na Pana stronę szukając wiadomości o obozie w Pruszkowie. Moja Mama - Wanda Czachorowska, która brała udział w Powstaniu i była ranna przebywała tam. Bogu dziękować ze udało Jej się wydostać (dzięki pomocy lekarskiej). W związku z tym właśnie faktem, chciałam zapytać czy orientuje się Pan gdzie można kupić książkę która Pan wymienia: E. Kolodziejczyka - Tryptyk warszawski Dulag 121.
Będę bardzo wdzięczna za wszelkiego rodzaju informacje na ten temat.
Gorąco pozdrawiam, serdecznie dziękuję za pomoc.

Szanowny Panie! Gratuluję bardzo ciekawej strony. Trafiłam na nia poszukując informacji o 33 Pułku Piechoty, o którym zbieram informacje do pracy doktorskiej, byłabym wdzięczna gdyby zechciał się Pan podzielić listami, wspomnieniami czy zdjęciami Pana Taty z tamtego okresu.
Z góry dziękuję za pomoc.
Pozdrawiam serdecznie.

Wpiszę się krótko.
Podziwiam Pańskie wyczyny budowlane, dowiedziałem się także dużo ciekawych rzeczy o Warszawie. Na stronach o Pańskiej rodzinie byłem bardzo wzruszony. Rzadko można znaleźć w sieci taka stronę. Odwiedziłem także strony syna i wnuka.
Pozdrawiam serdecznie całą rodzinę.

Świetna strona. Dobrze, że tu wpadłam tak na moment, na chwilę. Zostałam dłużej, bo znalazłam wszystko, co mnie interesuje. Tkaniny - tkam od wielu lat - w drugim pokoleniu. Stara Warszawa i jej śródmieście. Jestem Warszawianką od kilku pokoleń. Fotografie, zbiór jajek (pisanek) i nie tylko - wiadomo, komu takie rzeczy przekazać.
Pozdrawiam Pana, Rodzinę i wszystkich odwiedzających. Nie będą się tu nudzić.

Bardzo podoba mi się ta strona. Spędziłam tu więcej czasu niż się spodziewałam - za to dziękuję.
Pozdrawiam. http://www.graficznie.one.pl

Z wielką przyjemnością odwiedziłem Pana stronę internetową i podziwiałem zakres , rozmach i charakter prowadzonych przez Pana prac. Miło mi było, iż wspomniał Pan również o mojej firmie tj. Zakładach Wytwórczych Mebli Artystycznych odnośnie posadzek we Francji.
Ja osobiście niestety nie pamiętam tej pracy, jestem zbyt młodym pracownikiem ( ze starego składu zarządu i działu sprzedaży wszyscy odeszli na emerytury) ale z największą przyjemnością chciałbym podtrzymać kontakt z Panem.
Łącząc wyrazy szacunku pozostaję z poważaniem.

Cudowne i ciekawe życie udostępnione na chwile wielu ...moje gratulacje...

Bardzo mi się podoba owa strona. Ciekawe teksty i grafika. Zaskoczona byłam zdjęciem teściowej, czy to zbieg okoliczności, ze oczy idealnie pasują?
Strona syna tez jest fascynująca, wnuk musi popracować nad swoją jeszcze... Pozdrawiam bardzo serdecznie!

Wrażenie jakie wywołuje Pana witryna powoduje, że brakuje słów do opisania moich odczuć po spotkaniu z historią i zainteresowaniami Pana i Pańskiej rodziny. Myślałem, że historia zupełnie obcej rodziny mnie nie interesuje, ale po kilku przeczytanych zdaniach pochłonąłem całość. Dodatkowo bratnia bluesowa dusza, no i te JAJKA. Myślę, że jeszcze nie jeden raz będę odwiedzał Pana stronę i na pewno polecę ją innym osobom.
Pozdrawiam i dziękuję za "pobudzenie do życia".

4 bite godziny spędziłem na Pańskiej stronie, to istne cudo, za takie witrynki dziękujemy. Liczę na to, iż moje życie tez będzie tak cudowne, zróżnicowane jak Pańskie

Technika na najwyższym poziomie, lecz o dziwo w służbie zmysłu i poczucia smaku, a więc udane małżeństwo, o które dziś na www tak rzadko. Uczę się jak się robi www i chyba umrę i nie nauczę się tak to robić.
Pozdrowienia.

Trafiłem tu przez stronę z retro erotyką Pańskieo syna (głośno ostatnio o niej w sieci) i teraz wiem po kim odziedziczył on takie wyczucie smaku, ale nie o tym chcialem pisac :)
Mieszkalem z rodzicami w latach 1980 - 1995 w Grasse we Francji. Wynajmowaliśmy mieszkanie w starym domu przy placu Godeau. Moj ojciec Tadeusz Szymczak pracował w zakładach produkcji perfum Fragonard. Ja jakos nie pamietam Pana, ale moze znal Pan mojego zmarłego w ubiegłym roku ojca?

Bardzo fajnie, bardzo ciepło, energetycznie i sympatycznie tu u Pana... Dodaje stronę do Ulubionych - jako antidotum na pesymizm i niepogodę wszelaką. ;)

Jeszcze nie zdążyłam dokładniej zapoznać się z całym materiałem, ale samo wspomnienie o Mamie zrobiło na mnie ogromne wrażenie - bardzo ciepłe i ludzkie.... Dodatkowo pragnę wspomnieć, że z domu także nazywam się Sosnowska. Rodzina mojego ojca pochodzi z Wołynia - okolice miejscowości Zamczysko. Wiem z opowiadań babci, że brat, kuzyn albo wujek dziadka - także Stanisława Sosnowskiego handlował końmi i jeżdził z nimi aż pod Kutno. Kiedyś krótko korespodowałam z Barbarą Sosnowską z Bydgoszczy, ale chyba nie miałyśmy wspólnych przodków, a może byłyśmy zbyt młode, by dokładniej zbadać temat.
Sedecznie pozdrawiam.

Szukałam informacji o Marii Czubaszek i trafiłam szczęśliwie na Pana stronę. Oglądam, czytam, podziwiam, śmieje się i popłakuje chwilami (oczywiście ze wzruszenia).

To bardzo ciepła i sympatyczna strona. Życzę państwu wiele lat w zdrowiu i w pomyślności. Pozdrawiam. - Oby obecne pokolenie miało taki zapal i chęć do życia, o ile byłoby prościej.

Szukałem informacji o Ludmile Jakubczak; trafiłem na tę stronę i nie żałuję ponad dwóch godzin na niej spędzonych. Strona przesympatyczna, wrócę do niej z pewnością nie raz....Jestem niewiele młodszy od Pana, więc zrozumie Pan o czym myślę pisząc i dziękując za te chwile zadumy, które dopadły mnie podczas lektury...
Pozdrawiam

Przeczytałam Pana ciepłe wspomnienia o tatusiu. Dobry z Pana syn. Jest wiele takich życiorysów.
Mój mąż, po 44 latach pracy pod nieobecność, gdy był na urlopie, został zwolniony z pełnionej funkcji prezesa (w komunikacji), przy czym nie mógł być zwolniony zupełnie, bo był w okresie przedemerytalnym, ale i tak musiał po kilku miesiącach przejść na emeryturę z powodu likwidacji firmy (łączono ją z inną) na  dwa miesiące przed uzyskaniem 45 lat pracy, co dawałoby mu prawo do wysługi lat, dość znacznej. Prawda, że świństwo?  
Musiałam długo pracować na tym, by wrócił do równowagi, choć sprawiał takie wrażenie, jakby nic takiego się nie stało. W dodatku firma nie wypłaciła mu jakichś pieniędzy. Długo namawiałam Go, by procesował się o tę kwotę, by dochodził swoich praw w sądzie.
W końcu się udało. Sprawę wygrał w pierwszej instancji, cóż kiedy firma się odwołała do II instancji i na rozstrzygnięcie czekamy już rok prawie. Trzeba być zahartowanym, by z czymś takim żyć. Kiedy ostatnio zdarzyło się tak, że po zmianie pokoleniowej, od męża, który miał coś do załatwienia w firmie, którą przez kilkadziesiąt lat sterował zażądano przy wejściu przepustki potrafił się już szczerze roześmiać. Już nie przeżywa. Nie był nigdy karierowiczem, do żadnej partii nie należał. Dzielę się tym z Panem, żeby Pana pocieszyć, że nie jeden tatuś został skrzywdzony i by sam Pan się uodpornił w przyszłości i na żadne ordery nie liczył. Najważniejsi są najbliżsi, rodzina. A teraz wracam do pana strony. Ja jeszcze nie umiem zakładać własnej strony. Może mnie wnuk kiedyś nauczy, bo to podobno nie filozofia.
Pozdrawiam B.D.

Dzień dobry, panie Jurku, to bardzo dobry pomysł na stronę domową, a zdjęcie babci "powracającej do dni młodości" jest genialne. Widać też, po kim ciocia Hania odziedziczyła urodę :-) Bardzo podobały mi sie wspomienia cioci. Moje pokolenie często nie zdaje sobie sprawy, jak wiele determinacji wymagało życie w tamtych czasach i mamy niestety tendencję do lekceważenia doświadczenia życiowego naszych rodziców i dziadków. Oczywistym atrybutem strony sa oczywiście koty :-)
Pozdrawiam